‘Mijn beeld moet meteen perfect zijn’
MAKKUM –Dat Laura Keizer in een creatief beroep zou terechtkomen was al gauw duidelijk. Ze was altijd al met beeld en verbeelding bezig. Tekenen en ballet hadden haar belangstelling in haar jeugd. Het werd tenslotte fotografie. Alle richtingen van dit spectrum heeft ze gedaan. Tot zelfs persfotografie aan toe. Voor Groot Sneekmaakt ze reportages en het campagnebeeld voor de grote LF2018-happening At the Watergateis van haar. Laura is een dynamische persoonlijkheid, een wervelwind die niet gauw luwt.
Hoe bevalt het vak van fotograaf?
‘Het is anders dan ik had verwacht. Behalve creatief is het ook een technisch ambacht al heb ik daar niks mee. Ik ben in het rolletjestijdperk opgegroeid. Ik maakte foto’s met een 6x6 camera en op school had ik een technische camera met balg. Mijn materiaal ontwikkelde ik zelf en dat drukte ik af in de doka die mijn vader op zolder had. Daar heb ik een cursus voor gevolgd. Mijn vader werkte bij Akzo en mocht in zijn vrije tijd graag fotograferen. Van hem heb ik de liefde voor fotografie geërfd. Fotograferen was een van de dromen die ik had. Het leek me geweldig. Nog steeds haal ik er veel voldoening uit.’
Verliep de omschakeling naar digitale fotografie vlot?
‘Niet gemakkelijk. Ik heb niks met computers. De computer geeft wel gemak, maar ik vind de foto’s van vroeger mooier. Er zit een mooiere diepte in, meer scherpte maar ook meer illusie. Dat zilver van de zwart-witte fotografie krijg je in digitale fotografie niet terug, ook niet met filterprogramma’s en nabewerkingen. De doka werd ik trouwens op een gegeven moment ook zat. In fotoshoppen verdiep ik mij niet zozeer. Een beetje bewerken, dat is het wel. Mijn beeld moet meteen perfect zijn. Qua licht, maar ook qua compositie. Niet te veel snijden dus. Pas thuis beoordeel ik mijn werk. Ik zie collega’s direct kijken wat ze geschoten hebben. Dat doe ik niet.’
Heb je veel geleerd op de opleiding?
‘Zeker. Je krijgt de gelegenheid om het vak te ontdekken, om te leren van anderen. Ik heb stage gelopen bij de bekende mode- en productfotograaf Paul de Graaff. Ik mocht shoots maken van modellen voor hun portfolio. Zelf heb ik toen ook model gestaan voor modemerken. Daar verdiende ik geld mee. Ik werd breed ingezet en moest bijvoorbeeld ook lay-outs maken. Goed voor je visualisatie. Ik heb ook gefotografeerd voor een modellenbureau in Amsterdam. Dat viel tegen. Ik vond het een nepwereldje waarin ik als nuchtere noordeling niet tussen paste.’
Werk je vanuit een kantoor of een studio?
‘Nee, is niet nodig. Ik ben veel op locatie. De rest doe ik vanuit huis, dat groot genoeg is en veel lichtinval heeft waardoor ik mijn materiaal goed kan bekijken.’
Hoe ben je in Sneek gekomen?
‘Ik ging met een paar studievrienden, waarvan er twee uit Sneek kwamen, Sneekweek vieren. Ik vond het heel gezellig en ik had geen zin om nog zes weken in Appingedam te verblijven. Ik werkte die zomer in een pizzeria in Harlingen waarde broer van een van die vrienden werkte als pizzabakker. Met hem kreeg ik verkering. In de weekenden ging ik van Den Haag naar IJlst omdat hij daar woonde. In mijn laatste studiejaar ben ik in Sneek in De Draai gaan werken. Toen ik mijn studie had afgerond ben ik naar Friesland verhuisd. Ik had het wel gehad in Den Haag. Ik woonde er in de Schilderswijk en de intimidaties in die buurt namen toe.’
Kun je van de fotografie leven?
‘Het valt niet mee om er een goede boterham mee verdienen. Vanwege het zakelijk aspect beleef ik de fotografie niet zozeer als een kunstvorm, maar toch meer als een beroep. Daar komt bij dat je behoorlijk moet investeren in camera’s en apparatuur. Gelukkig is mijn man ook kostwinner. Hij heeft een logistiek bedrijf. Drie jaar geleden heb ik mijn enkel op diverse plaatsen gebroken en belandde ik tijdelijk in een rolstoel. Ik ben niet verzekerd en ik kon mijn werk niet doen. Dan merk je hoe kwetsbaar je bent als zelfstandige. Soms denk ik op een somber moment: ik kap ermee. Maar het is toch een mooi beroep waarin je het nodige meemaakt. Het Friese platteland is prachtig en ik ontmoet vaak leuke mensen. Dan ben ik blij dat ik geen kantoorbaan heb. Door mijn werk voor Groot Sneek heb ik bovendien een soort van thuisbasis gekregen en geniet ik van de sfeer op de redactie.’
Welke verlangens heb je nog?
‘Als je ouder wordt steeds minder, merk ik. En dat voelt goed. Een kleiner huis of minder dure vakanties: prima. Natuurlijk houdt een mens wensen. Ik zou nog wel eens een atelier willen, een inspirerende plek waar ik werk kan tonen. En ik zou nog wat meer van de wereld willen zien. Naar Patagonië bijvoorbeeld. Ook om te fotograferen. Dat gaat er nooit meer uit.’
