‘Ik neem de tijd voor alles’
JOURE – Als je Wietze Jongsma zou moeten opstellen in een voetbalteam, dan is de positie van spelverdeler de beste plek voor hem. In figuurlijke zin dan, want zijn knieën zijn volledig versleten. Aan de tweede is hij dit jaar geopereerd.
Een glijvlak van titanium maakt zijn knie bionisch. Hij loopt momenteel met een kruk. In zijn werk loopt het desondanks gesmeerd. Jongsma is naar eigen zeggen de Haarlemmerolie in de zuivelsector. Hij verbindt partijen en laat processen soepeler lopen. Een spelmaker dus, want een vrije rol past hem het best.
Je schijnt zeer aan vrijheid te hechten.
‘Vrijheid is voor mij rijkdom. Belangrijker dan geld, of wat dan ook. In 2004 was ik echt toe aan een zelfstandige positie. Kijk hoe wij hier zitten: op een terras, in de zon en lekker lunchen. Iemand in loondienst kan er niet zomaar even tussenuit. Aan de andere kant: als ik zondags aan het werk ben ziet niemand dat. Als je werkt zoals ik doe, is er geen scheidslijn meer tussen werk en privé. Mijn relaties in het werk zijn ook mijn sociale contacten.’
Wat houdt vrijheid voor jou in?
‘Dat je je eigen agenda bepaalt, sturing aan je werk geeft en vooral dat je de tijd kunt nemen. Ik neem de tijd voor alles en ook voor mensen. Ik maak altijd meteen m’n werk af, jaag me zelf niet na en hou de kop leeg om creatief te blijven. Veel managers hobbelen van meeting naar meeting en hebben dan geen tijd de vorige te verwerken. Ik sta voor alles open en dan gebeurt er altijd wat. Toeval bestaat niet in mijn leven. Alles is oorzaak en gevolg.’
Wat wilde je vroeger worden?
‘Als jonkje was ik muzikaal. Heit, die bij de fanfare in Opeinde zat, wilde me naar het conservatorium hebben. Later dacht ik aan fysiotherapeut omdat ik belangstelling heb voor het menselijk lichaam. Ik koos tenslotte voor de Súvelskoalle. Die opleiding sloot ook aan bij de vleesgrossierderij van mijn pake Durk Feenstra en mijn heit Hidde Jongsma in Drachten. Elk vrij uur was ik op het abattoir, of ik ging met hen langs de boeren. Dat was mijn leven. Ik leek ervoor bestemd. Het liep echter anders. Mijn heit, die eerst timmerman was, en pas later in het familiebedrijf kwam, raadde het mij vanwege veranderende omstandigheden af om het over te nemen. Mijn mem dacht er net zo over. Dus is het er nooit van gekomen. M’n energie kon ik toen ook kwijt in het wielrennen. Ik zat bij de elite-amateurs, in de tijd van Joop Atsma en Emi Nieuwenhuis. Maar goed, ik wilde na mijn studie in Bolsward met als hoofdvakken vlees en zuivel wel aan de bak. Ik was gedreven, moest en zou een baan hebben. Ik had een betrekking bij Homburg in Cuijk kunnen krijgen maar koos voor DMV Campina in Veghel waar ik productiechef werd.’
Je greep wel meteen je kans toen je naar de Zuid-Oost-Hoek kon.
‘Ja, ik werd assistent-directeur van Douwe Hoitinga. Ik heb veel van hem geleerd, een prachtkerel. Er werd alles gemaakt: melkpoeder, boter, kaas. Hoitinga was zijn tijd vooruit. Hij vroeg mij de waarde van de ondermelk te bepalen bij alle producten om het rendement te berekenen zodat gezamenlijk de juiste productiekeuzes werden gemaakt in de week daarna: wat gaan we draaien? Toen er een directieopvolging kwam wilde ik een nieuwe uitdaging en meer commercieel te werk. Ik heb me altijd op mijn plek gevoeld tussen techniek en commercie. Technische mensen zijn meestal niet commercieel en commerciële mensen zijn vaak technisch weinig onderlegd. Ik mag beide werelden graag verbinden.’
Het voorportaal van de rol die je nu vervult.
‘In 2004 liet ik het vuur in me ontbranden. Ik heb altijd een beetje moeite gehad met het advies van mijn ouders. Dat zat me lang dwars. Mij werd namelijk niet gevraagd wat ik zelf wilde. Wel was het zelfstandig ondernemerschap een sprong in het diepe. Ik had inkomensgarantie nul, moest een extra hypotheek op m’n huis nemen. Maar ik had een heilig geloof in slagen.’
Je positioneert je met het netwerkplatform Denken Durven Delen Doen. Werkt dat?
‘Zeker. Wie niet durft te delen, kan ook niet vermenigvuldigen. Je hebt veel aan de inzichten van anderen. De juiste contacten en goede relaties zijn zo ontzettend belangrijk in zaken. Ik ben in 2013 met dit platform begonnen toen Thialf concurrentie had van Zoetermeer en Almere in de strijd om het nummer één ijsstadion van Nederland te blijven. Ik organiseerde een event in het oude Thialf. Dit jaar herhaalde ik dat met een lustrumevent bij Omke Janin Woudsend, waar ook weer zo’n nuttig en aangenaam netwerkclubje bestaat onder de naam De Dorstige Koopman. Met acht pramen hebben we gezeild om de Omke Jan Preamsyl bokaal. Supergezellig en waardevol.’
Je bent veel onderweg. Lunch of diner?
‘De lunch geeft helaas te weinig uitloop. Mensen zijn te druk. Dus diner.’
Vlees of vis?
‘Ik ben een vleesman maar buiten de deur geef ik de voorkeur aan vis; licht verteerbaar en je eet het thuis niet zo gauw.’
