REDUZUM - Binnenvisser Ale de Jager haalt de lekkerste paling uit het water rond Grou. De liefhebbers weten hem dan ook wel te vinden voor een ‘bos’ gerookte paling, een kunst die Ale als geen ander verstaat. Maar het werd een beetje druk aan de deur in Reduzum
waar hij zijn beroepsvisserij aan It Swin runt. Echtgenote Marjan heeft ook andere besognes. Bijvoorbeeld met haar schoonheidssalon.
‘Wij gingen het daarom anders doen en zijn met een winkel begonnen: Iel en Mear. Die is vrijdags en zaterdags van tien tot vijf geopend. Daardoor weet de klant en wij waar we aan toe zijn. Nu kunnen we hen beter van dienst zijn,’ zeggen Ale en Marjan.
Van de garage waar ze toch al niet veel mee deden kon een prachtige winkel worden gemaakt. Het meeste voerde Ale zelf uit. Hij heeft tenslotte ervaring als bouwvakker. Bijzonder is dat je zowel over de weg als over het water langs kunt gaan: ‘Je ziet hier steeds meer bootjesvaarders voorbijkomen.’
Er is, zoals de naam al aangeeft, meer dan paling alleen. Snoekbaars, palingroomsoep, gerookte zalm, eieren maar ook eendeneieren en ganzeneieren uit It Leechlân en zelfs gerookte ganzenborst.
‘Mijn zoon is niet alleen De Jager maar ook een jager,’ lacht Ale. Die komt dus nog wel eens met een gans thuis.
Het assortiment is trouwens nog breder: blond bier dat Ús Ale heet en gebrouwen is bij Het Brouwdok in Harlingen, mosterd van de Wartenster en schapenkaas, geitenkaas en de kazen van de Fryske.
‘Je wil toch wat meer dan paling alleen. We kunnen nu zeggen dat we een streekproductenwinkel hebben,’ zegt Marjan.
Tot de streekproducten behoort uiteraard de paling. De palingstand is goed, laat Ale weten.
‘Er wordt veel glasaal uitgezet en ook vijf jaar oude poatiel. De overlevingskansen zijn door de aanpassing van gemalen groter geworden. Verder wordt ook veel kweekpaling op de markt gebracht. Het is tegens sommige meningen in heel verantwoord om paling te eten.’
De bijvangst levert hij ook: de Chinese wolhandkrab, een exoot die in het ballastwater van VOC-schepen in Europa terechtkwam. Ale heeft er veel werk van om die lastposten uit de netten te halen. Andere uitheemse soorten verdringen deze krab, zoals de Amerikaanse gevlekte rivierkreeft en de rode rivierkreeft, eveneens uit Amerika. Ze zijn nog agressiever dan de wolhandkrab en vormen een gevaar voor polderdijken en ze vreten waterplanten. Hoe meer Ale en zijn collega’s vangen, hoe beter, maar de populatie lijkt nauwelijks te beteugelen.
Ale: ‘Ze smaken prima, dus ik hoop dat mensen ze eten. Ze zijn hier trouwens ook verkrijgbaar.’
