WOUDSEND – Voor een restaurant is een halve eeuw een hele leeftijd. Meestal zijn zaken dan al opgehouden te bestaan, of ze zijn onder een andere naam of met een gewijzigd concept doorgegaan. Maar ’t Ponkje in Woudsend is still going strong. Dit restaurant in het voormalig doopsgezinde kerkje staat nog steeds op de kaart van de gast die lekker eten en warme gastvrijheid waardeert. Het 50-jarig bestaan werd opgeluisterd met een jubileumlunch voor een groep vaste gasten. ’s Avonds was er een diner voor mensen die in de aprilmaand ook 50 waren geworden.
De oprichters Edse en Baukje Wiersma ontbraken uiteraard niet bij de lunch, want het was ook hun feest. Althans, zo voelde het. De huidige uitbaters, gastvrouw Eva Bakker en chef-kok Rob Hartman, zijn onder het befaamde horecapaar begonnen. Rob in 1993 en Eva drie jaar later. Al gauw sloeg de vonk over. Zestien jaar geleden namen ze de scepter over. Aanvankelijk met collega-ondernemers Eeltje van der Woude en Pascale Schout, maar sinds een jaar met z’n tweetjes. Opvolging in familiekring was er niet want dochter Henderika vertrok naar Oostenrijk.
Edse ging even in op de historie. Het kerkje van de Mennonieten, dat een zogeheten ‘schuilkerkje’ is en vroeger niet als zodanig mocht worden ontdekt, werd in de jaren zestig maar matig bezocht. De diensten waren afwisselend in Woudsend en in Balk, maar sluiting kon niet uitblijven. Het idee was om het gebouw van kanteldeuren te voorzien zodat je er vier auto’s kon stallen. Een geluk dat deze onzalige bestemming niet doorging. Nadat strijkgeldschrijvers het kerkje op een veiling voor tienduizend gulden (€ 4.500) hadden gekocht werd recreatieondernemer Egon Brenninkmeijer uit Heeg eigenaar. Hij verbouwde het tot een café met eterij. Al gauw na de opening liep de exploitatie niet lekker en toen Edse bij Egon zou gaan werken, vroeg de laatste: ‘Wil jij er niet in?’ Het was het proberen waard en nog voor het paasweekend van 1969 ging ’t Ponkje los. ‘Je hebt toch ook verkering, is het niet,’ had Egon gevraagd, en dus ging Baukje het samen met Edse oppakken. In een tijd dat de nestors van het dorp er hun dagelijkse borrel haalden.
Zo werd ’t Ponkje een van de eerste watersportrestaurants van Friesland.
Edse: ‘De schapen liepen hier nog in de wei, de jachthaven en het bungalowpark De Rakken waren er nog niet. Inmiddels zijn de tijden wel veranderd. De recreatie heeft een vlucht genomen en er zijn nu zeven restaurants in Woudsend. Daar heb ik onbedoeld aan bijgedragen want meerdere oud-medewerkers zijn in de Woudsender horeca terechtgekomen!’
Edse ziet ’t Ponkje als ‘de oude dame onder de restaurants’. Nooit heeft het aan haar kwaliteit gelegen, hoewel het soms even zoeken was naar de juiste vorm nadat de zaak was meegegroeid met meer exclusiviteit: een specialiteitenrestaurant voor de fijnproevers, of een wat bredere kaart voor mensen die gewoon goed willen eten? De ouderwetse kwaliteit van vroeger, toen men begon in het bistrotijdperk, blijkt het juiste spoor.
In de loop der jaren is er het nodige veranderd. Er kwam een bovenzaal, in 1989 kochten Edse en Baukje de tegenover gelegen ‘Pleats’ die nu wordt gerund door Marije Siemonsma en Ewan Bargie, tien jaar later begonnen ze Culisail (culinair zeilen met de lemmeraak Menno Simons).
Een vertegenwoordiger van de gemeente Súdwest-Fryslân ontbrak bij de lunch. Dat stak Edse. Bij de opening was burgemeester Johannes van Hout van Wymbritseradiel aanwezig en bij het 25-jarig jubileum burgemeester Marten Koopmans.
‘Dit is niet zomaar een restaurant, dit is een parel! Een zaak die de toon heeft gezet! Waar prinses Beatrix heeft gegeten, en ook ons koningspaar met de kinderen. Ons jubileum is niet op waarde geschat door het college.’
Toch kreeg men nog aandacht… Wethouder Maarten Offinga, waarschijnlijk ingeseind door ambtenaar Tadema die een bos bloemen had gebracht, was in het midden van het land en sloeg op de terugweg nog even linksaf naar Woudsend om de felicitaties over te brengen.
Overeind blijven in dit intensieve vak is geen sinecure. Edse zei dan ook: ‘Als restaurateur ben je het elastiek tussen keuken en gast.’ (AvK)
