LANGWEER – Hoezeer een familie kan hechten aan een boot bewijst het verhaal van de Wybenga’s die al decennia een zomerhuisje hebben op de Goudkust bij Langweer. Wijlen Henk Wybenga, een aannemer uit Leeuwarden, verkocht in 1969 voor 3.000 gulden zijn 30m2 met zeilnummer 22. Zijn interesse was verschoven naar zeezeilen, vandaar. De verkoop werd door zijn zonen Romke (62), Erik (60) en Peter (55) betreurd. Toen het schip te koop kwam waren ze er als de kippen bij om het weer in eigendom te verwerven.
Erik kwam er achter dat de 22 in Bilthoven lag en te koop stond.
Meteen belde hij Romke, die antwoordde: ‘Dat kan maar één ding betekenen.’ Erik wist genoeg: kopen. De twee broers lieten de boot door Jaap Kraayenhof en Pieter Dijkstra restaureren. Vrijwel alle spanten moesten worden vervangen en het dek werd vernieuwd. Thans ligt de 22 er picobello bij en is de 30m2-vloot een schip rijker dat in prima wedstrijdconditie verkeert en aan alle klasse-voorschriften voldoet.
Een halve eeuw na de verkoop voeren Romke en Erik hun dertigkwadraat van Heeg naar de thuishaven waar familie en vrienden hen opwachtten. Vervolgens werd de boot herdoopt door hun 88-jarige moeder Anna Backer-Ottevangers (voorheen Wybenga), die door haar drie zonen en vijf stiefkinderen Mo wordt genoemd. Zij maakte de naam Fokeltje zichtbaar. Dat is al de vierde naam. Toen Henk Wybenga de boot in 1952 kocht van de familie Niemeijer in Groningen (van de tabak), heette het schip Elsbeth. Omdat grootvader Romke senior de aankoop had gefinancierd werd het herdoopt in Romke, wat eigenlijk niet kon omdat een schip een vrouwennaam hoort te hebben, vertelde Romke. Later kreeg de boot de naam Twaristwa toen de familie Lammert de Vries (van de fietsen) in Leeuwarden eigenaar werd. Het was Jaap de Vries die de dertigkwadraat aan zijn broer overdeed toen hij de 20 kocht. En nu is de 22 terug in vertrouwde handen.
Romke: ‘We wilden de naam Twaristwa niet handhaven, maar ook niet opnieuw Romke noemen. Omdat onze grootvader met Fokeltje Hilarides was getrouwd en zij door hem op handen werd gedragen, viel de keus op haar naam, ook al had onze moeder een bloedhekel aan haar.’
Die laatste opmerking werd meteen door Mo afgezwakt. Haar schoonmoeder was nogal dominant, liet ze weten. Onder daverend gelach werd vervolgens een toast uitgebracht op de 22.
