LEEUWARDEN – Het is de tijd van gouden jubilea voor Nan (74) en Martha (71) Bulthuis. In december 2019 waren ze vijftig jaar getrouwd en op 1 januari 2020 was het een halve eeuw geleden dat ze de 85 jaar bestaande dames- en herenkapsalon aan de Sexbierumerstraat in de Vosseparkwijk overnamen van Nans ouders. Samen met de twee kinderen en drie kleinkinderen wordt dat gevierd met een cruise op de Middellandse Zee. Aan stoppen denken ze nog niet. Bovendien knipt de 9-jarige Leanne al…
‘Ik wil wel tot mijn honderdste doorgaan,’ zegt Nan (Nanning Jan).
Het kappersvak zit Nan in het bloed: ‘Dit is een schitterend vak dat gelukkig weer de waardering krijgt die het verdient, mede dankzij de hippe barbershops. Waar ik ook ter wereld kom, overal loop ik uit nieuwsgierigheid kapsalons binnen, zoals in Tokyo tijdens het WK karate daar.’
Niet geheel toevallig, want ondanks zijn gevorderde leeftijd doet Nan nog altijd aan karate en daardoor is hij superfit: ‘Door karate blijven mijn schouders soepel. Goed voor mijn werk.’
Hij knipt alleen de mannen in de salon. Dat lijkt eenvoudig maar dat is het niet: ‘Mannen knippen is het moeilijkst. Je zit namelijk dicht op de huid. Door kam en schaar groeit het haar niet bot uit. Met een tondeuse over de bol is als het snoeien van een heg. Ik noem dat Black&Decker-kappers.’
Pasquale
Nan leerde het vak in de praktijk bij de befaamde Pasquale Capone in de Bagijnesteeg in Amsterdam. Van deze Italiaan leerde Nan in lagen naar de vorm van het hoofd knippen. Een goede knipbeurt begint met het wassen van het haar en de bestudering van haar en hoofd.
‘Knippen is beeldhouwen. Op een gegeven moment ontwikkel je een persoonlijke stijl,’ aldus Nan.
Het waren de jaren zestig, de tijd van Flower Power. Van lang haar en rock-‘n-roll.
‘Alle grote namen kwamen bij Pasquale en ook de voetbalsterren van Ajax, dat toen op weg was het beste team van de wereld te worden. Johan Cruyff, Piet Keizer, Velibor Vasovic, Bennie Muller, tv-sterren, allemaal lieten ze zich knippen bij Pasquale, anders hoorde je er niet bij. En Pasquale vroeg in die tijd gewoon honderd gulden per klant!’
Vader Johannes Bulthuis zag zijn zoon zich uit de naad werken en was wel toe aan een opvolger. Dat was 1970.
‘Jij maar werken en hij de kassa leeghalen? Dat kan wel anders,’ zei hij tegen Nan, die terugkwam naar Leeuwarden om de familiezaak over te nemen.
Avontuur
Aanvankelijk lag dat niet in de bedoeling. Nan wilde kok worden. Maar ja, dan heb je geen sociaal leven. Pake Rients Bakker was kapper en horlogemaker in Spannum. Ook een scheppend vak, want dat moest het wel worden: iets creatiefs. Uiteindelijk besloot de jonge Nan, hij was nog maar 15, om naar de pas opgerichte kappersvakschool in Amsterdam te gaan. Twee jaar heeft hij op deze dag- en avondschool gezeten.
Al zo vroeg kiezen voor een bepaalde toekomst kiezen was het niet. Het avontuur lonkte. Via zijn vriend Jan Versteeg kwam Nan als kapper terecht op het cruiseschip ss Maasdam van de Holland Amerika Lijn. Een mooie en leerzame ervaring.
‘Daarna moest ik in dienst. Ik werd gelegerd bij de cavalerie op de Lüneburgerheide in West-Duitsland. Ik moest de haarcontrole doen. Op de kazerne was een kapsalon. Daar schoor ik voornamelijk de nekken van de soldaten. Lang haar mocht toen nog niet en daarom introduceerde ik het twee-in-één-kapsel: ik kocht netjes waarin de haardos kon worden opgebonden en met een baret op je hoofd zag je niks van het lange haar, terwijl ze het in de weekends los hadden. De soldaten waren er heel blij mee. Ik verdiende er een grijpstuiver bij want ik vroeg vijf Duitse mark voor een controle waarvan ik er één moest afstaan aan de kazerne. Had ik geld voor bier en elpees.’
Achteraf beseft Nan dat zijn leven zowel zakelijk als privé ook heel anders had kunnen lopen. Martha Riemsma was zijn vriendinnetje. Zij was 17 toen ze verkering kregen. Ze hadden elkaar leren kennen in bar De Wynkúp aan de Doelesteeg. Maar later toen ze elkaar uit het oog raakten, kwam een andere liefde aan het firmament. Het was een Amerikaanse uit Sacramento.
Nan: ‘Maar haar vader vertrouwde de Vietnam-oorlog niet. Wellicht zou ik kunnen worden opgeroepen, en hij hield de boot af. Ja, wat als… Gelukkig bleef Martha op de achtergrond aanwezig.’
Schoonheidsspecialiste
Op aandringen van zijn vader haalde Martha de middenstandspapieren en toen hij eenmaal terug was in Leeuwarden en trouwde met Martha, stond hen niks meer in de weg om de kapsalon voort te zetten.
Martha was als schoonheidsspecialiste een meerwaarde voor het bedrijf: ‘Manicure en gezichtsmassages waren nieuw voor die tijd. Wij integreerden die in de salon. Verzorging van huid en haar, het bleek een gat in de markt.’
Wegroesten doen de twee niet. Nan was jaren wedstrijdkapper en kwam overal. Ze mogen graag avonturen beleven zoals in Montana waar Nan op Three Forks cowboy was: kuddes koeien drijven, brandmerken, stieren castreren, barbecueën.
Karate
Wat hen tevens jong houdt is de sport. Nan heeft in 1985 en 1997 de Elfstedentocht gereden. Die van 1986 moest hij vanwege wintersportvakantie overslaan. Vechtsporten zijn favoriet. Nan deed al aan judo, jiujitsu en boksen voordat hij tien jaar terug karate herontdekte, de sport die hij in zijn tijd bij Pasquale via acteur/karateka Jon Bluming leerde kennen en die hij van zijn baas niet mocht beoefenen omdat blauwe plekken geen gezicht waren in een kapsalon. Vier jaar geleden kreeg Nan de zwarte band en op zijn 75stehoopt hij als oudste van het land de tweede dan te halen, een unicum. Skiën, waterskiën, duiken, bergbeklimmen; alles heeft Nan gedaan. Sinds kort golft hij en nu Martha les heeft genomen kunnen ze dat samen doen.
Sterke Yerke
Het mooiste hoofdstuk van hun avonturenroman is geschreven met het wel en wee op het wereldvermaarde vlot Sterke Yerke (yerke is het Friese woord voor woerd) waarmee zeeën en oceanen werden bedwongen. Drie versies zijn er geweest. Het begon allemaal in 1974 met de eerste die verging bij Engeland, de tweede werd na een geslaagde Noordzee-oversteek weggegeven aan de zeeverkenners in Sneek en de derde strandde in 1979 voor de rotskust van Bonaire, in het zicht van de haven want men zou finishen op Curacao. Het wrak ligt zestig meter diep. Nan was betrokken bij dit project dat toen al aandacht vroeg voor het milieu (men toonde met drijvende flessen aan dat het Wad werd vervuild door de Rijn), voor olierampen en de plastic soep in de oceanen.
In december wordt op Bonaire bij het monument op Washikemba de stranding herdacht. Nan en Martha zijn er niet bij. December is een drukke maand en er valt wat te vieren…
