RIEN – Ze is hét gezicht van Heerenveen, Judy Bruinsma (58). Bekend bij alle voetbaljournalisten in het land. Als gastvrouw in het perscentrum pakt ze met haar onweerstaanbare charme iedereen in. Heerenveen staat in ieder geval qua gastvrijheid bovenaan in de Eredivisie, en dat is ook wat waard. Judy zorgt ervoor dat het karakter en de familiaire sfeer van de club niet verloren is gegaan.
‘Dat de club nou net in 2020 een eeuw bestond was sneu. Wij konden het niet vieren, niks ging door. Er was geen bal aan en we hadden ons er zo op verheugd,’ zegt Judy met die heerlijke Canadese knauw van haar.
Haar ouders Jan Bruinsma (uit een gezin van 13 kinderen) en Annie Smits emigreerden in 1954 op hun trouwdag uit Sexbierum naar Canada. Toen Judy 18 was ging ze voor het eerst naar Friesland en leerde op Terschelling een vriendin (Greet Snijder) kennen die ze tien jaar later weer opzocht. Als enige van de zes emigreerde Judy terug want ze ontmoette Jos van der Woude en met hem ging ze trouwen. De twee wonen in Rien. Hun zoons Ruben en Noah van der Woude zijn op hun beurt weer naar Canada geëmigreerd! Judy werkt in de kantine van PwC in Groningen. De rol van gastvrouw zit haar in het bloed. Verder loopt ze modeshows.
Als een van de weinige binnen het team van de stewards en security is Judy wel present op de voetbaldagen. Voor haar is de drukte er niet minder om: ‘Tijdens de wedstrijd tegen AZ waren hier 40 reporters.’ Dus echt het gezicht van de club?
‘Op het moment wel,’ lacht Judy. ‘Oh, zet dat er nou niet in. Ik wil niet cocky over komen.’
Ze heeft het goed bij Heerenveen: ‘De club laat mij totaal vrij. Natuurlijk, ik ben goed voor de club maar zij ook voor mij.’ Ze doet graag wat extra’s. Een bal gehakt braden, een schotel bitterballen bij alle verteringen die er al zijn, en direct welkom heten en bedienen zodra iemand binnenkomt. Het ontbreekt het journaille dat bij Heerenveen komt aan niets, men wordt in de watten gelegd.
‘Dat hoort ook zo. Je wil toch graag dat de club in de belangstelling staat, dat gasten hier zich thuis voelen? Nou, daar moet je wat voor doen.’
Judy, en ook haar assistentes, zien er altijd top uit. Een tikje sexy, dat mag gezegd. En maar dollen. Het is lachen, gieren, brullen in de perskamer.
Ze hoopt dat er gauw weer publiek en sponsors bij de wedstrijden worden toegelaten: ‘Ik vind dit vreselijk. Het is een zielloze entourage om zonder toeschouwers te spelen.’
