De soap die zich de afgelopen maanden rond de val van het kabinet en de formatie afspeelt geeft een bijzonder inkijkje in de manier waarop overheden functioneren, en omgaan met burgers en bedrijven in ons land. De Tweede Kamer heeft de afgelopen decennia stelselmatig de rol van ons Koningshuis gemarginaliseerd, waardoor onze Koning geen enkele rol meer mag spelen, bij de grote impasse waarin het politieke bestel zichzelf in een half jaar heeft gemanoeuvreerd.
Wat nu overblijft is gezeur over onze Koning en de corona-regels, en natuurlijk over wat ons dat als belastingbetalers allemaal wel niet kost. Politici die de democratische machine lieten vastlopen, kiezen opportunistisch voor een best respectabele, maar zeer bejaarde informateur (79) terwijl ons reeds betaalde én zeer competente Staatshoofd, Willem-Alexander - Koning de Nederlanden (54) door dezelfde politici, met D66 voorop, voor het echte werk op een zijspoor is gezet.
Je bent in het mijnenveld van de politiek nog goed af, als je “sensibel” wordt gekwalificeerd voor “een functie elders”. Voor de meesten die zich niet aan de norm van hun politieke kudde houden, geldt dat ze slinks worden geloosd. Uit elke partij kan ik u zo enkele namen noemen, van zeer respectabele en waarschijnlijk onze beste volksvertegenwoordigers, die dit is overkomen.
De beste volksvertegenwoordigers, die vanwege een sterke mening en visie, vaak met voorkeurstemmen zijn verkozen, moeten in dit perverse systeem worden gesensibiliseerd. Tegelijk lijken diezelfde politieke kuddes nog maar één keer in de vier jaar, bij verkiezingen “sensibel” voor een burger die dan even kiezer is. Beloftes over “Nieuw Leiderschap” en “Iedereen doet mee” verdwijnen direct daarna weer als sneeuw voor de zon.
Hoe rigide overheidsdiensten, zoals bijvoorbeeld de NVWA en de Belastingdienst, onder deze politieke sturing kunnen werken, bleek kortgeleden weer eens; Een ingehuurd bureau belde mij als voorzitter van VNO-NCW, omdat ze me in een advies/klankbordgroep over veenweide-polder “De Hege Warren” wilden hebben. Vele maatschappelijke clubs hadden al toegezegd, nu de werkgevers nog.
Op mijn vraag of er burgers en boeren uit die polder in het overleg zouden aanschuiven, werd ontkennend geantwoord. Het gesprek werd nog minder gezellig toen ik vroeg of de beller wel wist over hoeveel generaties die boeren daar al woonden, en dat de voorouders van die boeren waarschijnlijk zelf de polder hadden drooggelegd??
En een kostbaar extern bureau?? Konden die opdracht-gevende ambtenaren, die we net als onze Koning toch al hebben betaald, het zelf niet??
Is het niet eerlijker om als politiek zélf met die betrokken burgers en boeren te praten, in plaats van anderen te gebruiken om ze “onder water te sensibiliseren?”
