In mijn werkzame leven heb ik aan tientallen vrouwen leidinggegeven. De meesten waren behoorlijk assertief, zodat ik er niet aan dácht om ze dichter te benaderen dan ze zelf wensten. De enige met wie ik wel eens wat intiemer omging, was lesbisch. Dan mocht het, volgens mij. Maar was dat zo, of gaf ze mij mijn zin maar?
Ver in mijn herinnering schemert een enkel voorkomend moment van ongevraagde aanraking van een vrouwelijk medewerker. Het was een soort massage, want ze had gespannen spieren. Veel intiems bedoelde ik er niet mee. Ook mannen raakte ik zo wel aan. Maar achteraf bekeken, het gebeurde rond de eeuwwisseling, zou het door de vrouw in kwestie best anders uitgelegd kunnen worden. Misschien voelde ze zich wel geïntimideerd en durfde ze vanwege mijn macht geen nee tegen mij te zeggen.
Ineens denk ik ook aan een vrouwelijke collega die door haar directeur werd ontslagen toen ze overduidelijk zwanger bleek. In mijn onschuld nam ik aan dat het van haar eigen man was, maar… Waarom moest ze weg? Ik begin het nu wat verdacht te vinden.
Er was ook een (andere) collega die vrouwen versleet alsof het handdoeken waren. Hij kwam in de problemen door ondergoed onder zijn kussen dat van een andere vrouw was dan waarmee hij op dat moment verkeerde. Toen lachte ik erom, maar nu bedenk ik dat zij op de loonlijst van ons bedrijf stond. Eigenlijk was ik dus zelf medeverantwoordelijk voor het zwijgen en de machocultuur.
Onwillekeurig zie ik in mijn verleden spookbeelden voorbijtrekken van intimiteiten, gewenst of niet, die nu bepaalde mannen nog behoorlijk in de problemen kunnen brengen. Anderen zijn al dood; die zal een onthulling meer of minder niet zo raken. Al kan hun reputatie alsnog wel lelijk bezoedeld worden, natuurlijk.
Vaag ruikt mijn geheugen nog de zwarte schmink waarmee mijn gezicht de kleur van de knecht van Sinterklaas kreeg. Ik was toen jaren achtereen Zwarte Piet, oftewel Blackface, op de school van Jan Venema in de Lemstervaart, die het spelletje vrolijk meespeelde. Met Albert Schokker in Doniaga speelde ik twaalf jaar eerder als tienjarige Indiaantje en Cowboy. Was ik nu cowboy of indiaan, en heb ik in retrospectief meegewerkt aan de moord op Amerikaanse ‘natives’? Ik werd als 12-jarige intiem betast door een jongen die twee jaar ouder was, wat ik stiekem wel lekker vond en hij zéker. Heb ik onder dit ‘misbruik’ geleden? En wordt dit kwaad bezocht aan mijn kinderen tot in het derde en vierde geslacht, zoals in het Tweede Gebod wordt beloofd? De eerste tekenen daarvan zijn al waar te nemen.
Ik kan bijna niet wachten op het démasqué van tientallen machtige geile rijke mannen in het volgende nummer van dit prachtige blad. Hoe meer het er zijn, des te lichter worden mij daarna mijn eigen zonden aangerekend.
