De werkelijkheid gaat de fantasie vaak te boven. Neem Terschelling. Wie het script zou schrijven van de politieke troubles daar, zou voor fantast worden uitgemaakt. Maar het is allemaal echt gebeurd: een burgemeester (Caroline van de Pol) die wordt weggewerkt door partijen die in het college zitten (VVD – Jeltje Hoekstra – en Plaatselijk Belang – Gea van Essen). Laatstgenoemde partij had ook Persoonlijk Belang kunnen heten.
De arme Van de Pol raakte helemaal verstrikt in de intriges. Gelukkig voor haar streken de overige raadsfracties met de hand over hun hart. Van hen mag de VVD-burgemeester blijven. Daardoor is een hilarische tegenstelling ontstaan tussen coalitie en oppositie.
Met smurrie gooien deden ze ook. Wie het met wie had gedaan. Dat is trouwens een vakantiespelletje dat op het feesteiland al heel lang wordt gespeeld.
Wat misschien ook meetelt is dat Terschelling als enige gemeente in Nederland een volledig vrouwelijk college heeft, inclusief de gemeentesecretaris. Dan leidt een roddel gauw tot heibel. Vrouwelijke bestuurders staan zich er graag op voor dat ze empathisch zijn en emotie in de politiek brengen. Ik weet niet of dat nou zo’n goede eigenschap is in de politiek. Een beetje nuchter besturen met realiteitszin lijkt me beter, maar is wel saai. Dan liever kakelende kippen in het hok. Heerlijk.
Van de Pol moest weg maar zit er nog. Met dank aan Arno Brok. De commissaris laakte en kraakte het gedoe. Zijn rapport was vernietigend: wethouders gaan helemaal niet over burgemeesters, schreef hij. Zij bepalen het lot niet van een burgemeester, hebben daar geen enkele bevoegdheid in.
‘De burgemeester is geen uitzendkracht,’ stond te lezen. Niet eerder was de zo aimabele commissaris zó laatdunkend en zo hard in zijn oordeel.
Hoe nu verder?
Een oplossing lijkt mij het parachuteren van een haan tussen al die hennen. Moet dat een strenge haan zijn? Of juist een zachtmoedige empathische haan, of een knappe haan bij wie de hennetjes in het gevlei willen komen? Zodat ze ’s avonds rustig op stok gaan en de volgende ochtend meer bezig zijn met pronkzucht dan met carrière maken.
Want dat laatste maakt vrouwen niet echt gelukkig, zo lijkt het wel. Ze willen de levens van mannen leiden en vergeten daardoor nog wel eens dat ze vrouw zijn, en in principe alle macht hebben. Ik kan dat weten want ik ben een man en al mijn vrienden ook. Altijd trappen we weer in de valletjes van vrouwen en vol zelfspot vinden we het nog leuk ook. Mannen zijn minder hanig dan verondersteld, dames.
De karakters van de hennen zouden in de gemeentelijke profielschets moeten komen van de man die op het eiland dat een bananenrepubliekje lijkt, orde op zaken moet stellen. Laten we voorbijgaan aan alle moderne mores van vandaag de dag. Ga positief discrimineren en zoek een man voor Terschelling. De raad moet maar aan het gewenste profiel werken en al tinderend door bestuurlijk Friesland grasduinen.
Wellicht kan nog een voorkeur worden uitgesproken over de seksuele geaardheid van de haan. Een representant van de herenliefde kan heilzaam werken op vrouwen, die dikwijls goed kunnen opschieten met een gayvriend en met zo’n relatie graag koketteren. Onze commissaris kan daar mogelijk een gids in zijn…
Een grote vijver waaruit gevist kan worden zijn de boeren, die boventallig worden. Zij die uitgekocht zijn en door de geld verkwistende overheid miljonair zijn geworden, kunnen op Terschelling van hun welverdiende rust genieten en kippenboer worden. Hij is het immers gewend op eieren te moeten lopen met een stikstofminister (ook een vrouw, sic) die niet van wijken wil weten. Aan voedselwinning heeft ze lak en van natuurherstel heeft ze geen kaas gegeten. In ons kleine, volle land met louter cultuurnatuur kun je flora en fauna niet op zijn beloop laten. Die moet je beheren want anders verdringt de ene soort de andere. Alleen de mens aan het hoofd van de ecologische- en voedselketen kan wikken en beschikken, en dient haar verantwoordelijkheid te nemen.
Dus Terschelling: gemeente zoekt boer.
